Van Lima naar Cusco, naar La Paz, Sucre en Uyuni, naar San Pedro de Atacama, naar Santiago: waanzinnig. Van Izcuchaca naar Abancay, de Boliviaanse zoutvlaktes en de afdaling naar San Pedro: onvergetelijk. De klims, ijle lucht en kou: uitdagend. De vergezichten, de luchten, de pleinen, de markten, de optochten, ... de mensen: geweldig.

We reizen voor het eerst in een groep. Lange afstanden, steile klims, ijle lucht en kou trekken ons over de streep. Ed (... on my way to heaven I remembered that I forgot my Chinese radio so I decided to go back ...), Geerten (... we zijn hier niet om het onszelf gemakkelijk te maken ...), Jan (... de bus is geen optie ...), Ramon (... mijn Braziliaanse shirt fietst toch het beste ...), Lieven (... spaghetti en pizza met alleen tomatensaus graag ...), Bas (... morgen vertrek ik om zes uur ...), Lucas (... vandaag blijf ik in de bus ...) en alle anderen blijken fijne reisgenoten. Samen lachen en verbazen over elkaars rare gewoonten. Samen eten en de dag opnieuw beleven. De deadline van iedere morgen tegelijk weg en dat we niet zomaar een half uur van een uitzicht kunnen genieten, vinden we minder prettig. We genieten van klimmen en onverhard zonder bagage. Pascal zijn organiseren en de bezembus zijn heerlijk. En al is het dan minder zwerven, het fietsen blijft top. Nog wat in de war van het kijken, luisteren, ruiken, kruipen we iedere avond in onze slaapzakken. Mummie, wat ben je toch lekker warm.